Τί βλέπουμε σήμερα: “Quiz Lady”, το πιο ουσιαστικό και συγκινητικό αντίο στον Πολ Ρούμπενς

Αν οι Ασιάτες της Αμερικής έχουν top 10 των καλύτερων ερμηνευτών, σίγουρα ανάμεσα τους υπάρχει η Awkwafina και η Sandra Oh. Και οι δύο τους με πρόσφατο πέρασμα από το σύμπαν της Disney [η πρώτη στη «Μικρή Γοργόνα» και η δεύτερη στο «Πάντα στο Κόκκινο» / και οι δύο μαζί στο «Η Ράια και ο τελευταίος δράκος»], επιστρέφουν σε μια τηλεταινία της Hulu που παράχθηκε κυρίως για την πλατφόρμα του Disney+.

Το Quiz Lady είναι μια απολαυστική κωμωδία που στηρίζεται -και αναπτύσσεται- κυρίως μέσα από τις δράσεις των πρωταγωνιστριών της και των επιλογών τους, όχι από τα gags και τα εξωγενή στοιχεία (χαρακτηριστικό δείγμα του slapstick).

Στο σύμπαν λοιπόν των situation comedies, δύο αδελφές με μια πλήρως χαοτική και self-focused μητέρα σχεδόν μεγαλώνουν από τύχη. Η Anne Yum είναι η μικρότερη και η πιο εσωστρεφής: αφοσιώνει μέρος της ρουτίνας της παρακολουθώντας ένα τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων από το οποίο δεν χάνει επεισόδιο. Εκεί βρίσκεται ο χώρος ασφάλειας της και εκεί αναπτύσσει τα ταλέντα της στην απομνημόνευση και κατηγοριοποίηση, εργαλεία που θα της φανούν χρήσιμα αργότερα στη δουλειά της. Η μεγαλύτερη αδελφή της Jenny Yum, ενθουσιάζεται με καινούρια πρότζεκτ (τα οποία όμως παρατάει), υποστηρίζει με μεγάλη ενσυναίσθηση κάθε άνθρωπο που συναντά και φέρνει χάος στην οργανωμένη ζωή της πρώτης, που ήδη είναι αποδυναμωμένη από την απώλεια του πατέρα τους αλλά και την εμμονή της μητέρας με τον τζόγο. Οι δρόμοι τους θα χωριστούν για αρκετά χρόνια μέχρι τη στιγμή που η μητέρα τους θα το σκάσει από το γηροκομείο και με τον νέο (και νεότερο) σύντροφό της θα βρεθεί στο Μακάο αφήνοντας πίσω της ένα χρέος 80.000$ που θα αναγκαστούν να αποπληρώσουν οι δύο αδελφές. Η Jenny όμως δεν έχει μία και κατοικεί σε απόλυτη ακαταστασία στο αμάξι της, ελπίζοντας ότι η μήνυση που έκανε σε γνωστή αλυσίδα εστιατορίου με ψάρια (επειδή βρήκε ένα ψαροκόκκαλο στο φαγητό της) θα της αποδόσει τα μέγιστα. Η περισσότερο ρεαλίστρια Anne αρχικά παραπέμπει τους μαφιόζους στην ίδια τη μητέρα της που την έχει εγκαταλείψει, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή του Macao, που είναι έτσι και αλλιώς γνωστό για τα καζίνο του. Αυτό που δεν έχει προβλέψει είναι ότι οι μαφιόζοι θα της πάρουν τον αγαπημένο της σχεδόν εικοσάχρονο σκύλο, το σκυλί που της είχε παρατήσει η Jenny αρκετά χρόνια πριν όταν αποφάσιζε να ακολουθήσει το όνειρό της, εκβιάζοντας την για τα χρήματα.

Πλέον είναι μονόδρομος για τις δύο αδελφές (αλλά και την εκνευριστική γειτόνισσα της Anne) να ενώσουν τους δρόμους και τις πορείες τους ελπίζοντας στο γνωστό τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων για να κερδίσουν τα χρεωστούμενα. Τη στιγμή όμως που η Anne θα έχει γίνει viral για τις γνώσεις της και την αγάπη της για το παιχνίδι (λίγες στιγμές πριν οδηγηθούν στο casting) ένας νέος παίκτης, θα είναι μια ανάσα πριν σπάσει το νέο ρεκόρ και απειλήσει τον καλόκαρδο παρουσιαστή (που πλέον είναι υπερήλικας) πως θα του πάρει τη θέση στην παρουσίαση.

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς την εξαιρετική χημεία των δύο πρωταγωνιστριών, αλλά και να εκθέσει με λέξεις το έμφυτο ταλέντο τους στην κωμωδία. Η Awkwafina, αν και πιο εξοικειωμένη στον χώρο του αστείου, επαναπροσδιορίζει αποφεύγοντας της προσωπικές της ευκολίες τον τρόπο που εντάσει και κορυφώνει το γέλιο. Η Sandra Oh, καθιερωμένη κυρίως από τηλεοπτικά δράματα αλλά και θρίλερ, σερβίρει με μεγάλη άνεση τα προσαρμοσμένα στην ηρωίδα της αστεία με άνεση και τσαχπινιά. Ο Will Ferrell, ως σταθερή αξία στον χώρο της κωμωδίας, εντάσσει στον χαρακτήρα του μια μελαγχολία και αρχοντιά που κανένα παπιγιόν δεν μπορεί να κρύψει. Πραγματική έκπληξη η Holland Taylor που σε ένα συμπληρωματικό (και σεναριακά αδύναμο χαρακτήρα) εμποτίζει με τρομακτική ακρίβεια μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και αποθεώνεται με την ολοκλήρωση της ταινίας και τη συνάντηση με τον Paul Reubens, του οποίου μάλιστα έμελλε να είναι και η τελευταία ταινία.

Το «Quiz Lady» δεν αποφεύγει κάποιες ευκολίες, όπως αυτή της πλαισίωσης ενός γκροτέσκου χαρακτήρα του Ron (Jason Schwartzman) που αποτελεί το αναγκαίο κακό για να κινηθεί η δράση γρηγορότερα και προς την κατεύθυνση της συναισθηματικής κορύφωσης. Όμως αυτό είναι πταίσμα -και αναγκαιότητα- στο ψυχαγωγικό σύμπαν που πλαισιώνει. Με τους τίτλους τέλους μεταμορφώνεται λοιπόν σε μια οικογενειακή ιστορία που ο αυτοσκοπός της δεν είναι ούτε η εξίσωση της φυλής (κάτι που γίνεται πλέον ασφυκτικά, άκομψα και χωρίς ουσιαστική σημασία μόνο με κατεύθυνση πολιτικής ορθότητας), αλλά η κορύφωση της αγάπης σου για τον στόχο και τους εκούσια ή ακούσια υποστηρικτές του. Όπως ορθά λέει και ο Terry, «σημασία έχει ο άνθρωπος που συνάντησες […] πίσω από το παπιγιόν […] και το να θυμάσαι κάθε έναν παίκτη που ήρθε μια φορά και έχασε».