Πολεμική τέχνη ή πολεμική προπαγάνδα;

Κάποιες φορές αυτό που φεύγει από την πόρτα μπορεί να ξαναμπεί από το παράθυρο. Αυτό τουλάχιστον φάνηκε να συμβαίνει με την περίπτωση του αμφιλεγόμενου προέδρου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κραβ Μαγκά, Άβι Μογιάλ: Τον περασμένο Μάιο, η κατακραυγή εκπαιδευτών, γονέων και φορέων της Παλαιστινιακής Κοινότητας στην Ελλάδα ακύρωσε την προγραμματισμένη εμφάνιση του πρώην στρατιωτικού και εκπαιδευτή του ισραηλινού στρατού στις παιδικές εξετάσεις της Ελληνικής Ομοσπονδίας Κραβ Μαγκά στο ΟΑΚΑ· στα τέλη του Σεπτεμβρίου, ωστόσο, ο ίδιος άνθρωπος μπόρεσε να επιστρέψει ανενόχλητος σε resort του Σοφικού Κορινθίας για τριήμερο σεμινάριο κατάρτισης στην πολεμική τέχνη του Κραβ Μαγκά.

Φυσικά οι συνθήκες εκείνη τη φορά ήταν διαφορετικές. Πλέον, ήταν μια ιδιωτική διοργάνωση στην οποία είχε μειωμένη εμπλοκή -αν και πάλι εμπλέκεται- η Ελληνική Ομοσπονδία. Οι παρευρισκόμενοι δεν ήταν παιδιά, αλλά ενήλικες και μάλιστα εκπαιδευτές Κραβ Μαγκά κι οι ίδιοι, που θα μεταγγίσουν τη γνώση (και τη φιλοσοφία άραγε;) που θα αποκομίσουν από το σεμινάριο. Η τοποθεσία ήταν μακριά από τον αστικό ιστό, το ενδιαφέρον ήταν περιορισμένο σε στενό και εξειδικευμένο κοινό, η σφραγίδα των επίσημων εγχώριων φορέων απουσίαζε.

Όμως οι διαφορές δεν καθιστούν τις ομοιότητες λιγότερο σημαντικές. Η παράλληλη δραστηριότητα του επικεφαλής της Διεθνούς Ομοσπονδίας στην εκπαίδευση των ισραηλινών δυνάμεων που διεξάγουν τη σφαγή στην Παλαιστίνη, εξακολουθεί να υφίσταται ως πρόβλημα. Οι υπερεθνικιστικές αναρτήσεις του έτερου εκπαιδευτή του σεμιναρίου, Ισραήλ Ταμίρ, που δόξαζαν τις πολεμικές επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού δίπλα σε ένστολες φωτογραφίες του με άλλους ενόπλους είναι καταγεγραμμένες, όπως και των συνεκπαιδευτών που θα συνόδευαν τον Άβι Μογιάλ στο ΟΑΚΑ.

Αυτά τα δύο συναφή επεισόδια με τον ίδιο πρωταγωνιστή, θα ήταν αρκετά να προβληματίσουν για το ρόλο που επιτελεί στην Ελλάδα και αλλού το Κραβ Μαγκά, η εξαιρετικά δημοφιλής πλέον πολεμική τέχνη με την πιο ιδιόρρυθμη ιστορία, καθώς ξεκίνησε ευγενώς ως τεχνική αυτοπροστασίας των Εβραίων της Τσεχοσλοβακίας απέναντι στις ναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες τη δεκαετία του ‘30, πρωτού ανακηρυχθεί σε επίσημη πολεμική τέχνη των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων από το 1948 και μετά – πράγμα που σταδιακά δημιούργησε έναν αντικειμενικό δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στους εκπαιδευτές και τον στρατό.

Είτε είναι εμπρόθετο, είτε όχι, η δημοφιλία του Κραβ Μαγκά καταλήγει εκ των πραγμάτων να λειτουργεί ως «απαλή διπλωματία». Οι ιστότοποι των σχολών φτάνουν να φιλοξενούν μέχρι και άρθρα στελεχών του υπουργείου Άμυνας του Ισραήλ, ενώ η επιρροή του διαύλου με τους ισραηλινούς εκπαιδευτές στις αντιλήψεις για το παλαιστινιακό αντανακλώνται και στη «δημιουργική ασάφεια» με την οποία η Ελληνική Ομοσπονδία τοποθετήθηκε προ μηνών σε επίσημη ανακοίνωση για το θέμα.

Ως φαίνεται, σε μία χώρα που έχει επιδείξει μια τόσο στιβαρή και αταλάντευτη στράτευση υπέρ του ισχυρού στη μαζική σφαγή που συντελείται με ακόμα περισσότερη ένταση εδώ κι έναν χρόνο στα παλαιστινιακά εδάφη, ακόμη και τα απλά, καθημερινά χόμπι μπορούν να μεταμορφωθούν σε δούρειους ίππους στρατιωτικής επιρροής. Και αυτοί που διδάσκουν εκείνους που διαπράττουν τις δολοφονικές ενέργειες στη Γάζα πώς να τις κάνουν ακόμα πιο δολοφονικές, θα είναι για πάντα καλοδεχούμενοι – πράγμα που πιθανώς να μην ίσχυε αν η επίσημη γραμμή του ελληνικού κράτους ήταν στο πλευρό αυτών που έπρεπε.