Margery Simkin: Πως να πετύχετε στα Casting

Σίγουρα δεν υπάρχει καλύτερη από τη Margery Simkin για να δώσει οδηγίες προς ναυλωμένους που επιθυμούν να καθιερωθούν στον χώρο του θεάματος. Βρίσκεται πίσω από τις σημαντικότερες ταινίες και συνεχίζει να έχει απίστευτο ένστικτο και υπομονή στο να επιλέγει τους κατάλληλους ηθοποιούς για τα κατάλληλα projects. Ποιος όμως να φανταζόταν ότι όλη η καριέρα της βασίστηκε, όπως αποκάλυψε στο master class που παρέδωσε στο Μεσογειακό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μάλτας… σε ένα ψέμα. «Ξεκίνησε η καριέρα μου με ένα ψέμα γιατί βαρέθηκα να δουλεύω χωρίς να βγάζω λεφτά». Τότε είχε προσποιηθεί ότι γνώριζε τις υποχρεώσεις για το επάγγελμα της casting director για να πάρει μια δουλειά επ’ αμοιβή, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε ιδέα τί έπρεπε να κάνει. Όμως, κατά τη γνώμη της, όλοι οι ηθοποιοί πρέπει να περάσουν τουλάχιστον από μία ταινία πίσω από τις κάμερες για να κατανοήσουν τί πρέπει να κάνουν για να πετύχουν τους στόχους τους. «Όλοι οι ηθοποιοί πρέπει να δουλέψουν έστω μια φορά στην αρχή της καριέρας τους σε εταιρία παραγωγής για να κατανοήσουν τον τρόπο που λειτουργούν οι άνθρωποι σε μια κινηματογραφική παραγωγή. […] Μαθαίνεις πολλά από τις συζητήσεις, για τα στοιχεία και τους χαρακτήρες των ανθρώπων που αλλιώς δεν θα μάθαινες».

Αναπολώντας το παρελθόν, θυμάται την πρώτη δουλειά που ανέλαβε: «Με προσέλαβαν για να βρω παιδιά για ταινία. Τότε καλούσες σε ένα σχολείο, έλεγες ότι ήθελες να δεις τα παιδιά για το γύρισμα μιας ταινίας και σου έδιναν την άδεια. Αυτό πλέον δεν γίνεται». 

Η σοβαρότητα με την οποία ανέλαβε τη δουλειά αλλά και η ικανότητα της να ψυχανεμίζεται τα προαπαιτούμενα, της άνοιξαν άλλο δρόμο στην καριέρα της, που μέχρι τότε απλά γνώριζε ότι είναι μια μετρίου ταλέντου ηθοποιός. «Εκεί μου είπε ένας σκηνοθέτης ότι έχω τη μάτια της casting director. Άρχισα να βλέπω ανθρώπους (του χώρου) και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Πια όσοι δουλεύουν για εμένα (έχουν και) αναπτύσσουν αυτό το ταλέντο». 

Μέσα στα χρόνια που εργάζεται, αυτός ο χώρος έχει αλλάξει: «Όταν ξεκίνησα να δουλεύω δεν είχαμε την ευκολία του να γυρίζουμε βίντεο με τους ηθοποιούς (μετά την πρώτη ακρόαση) κάναμε το screen-test με κάτι τεράστιες και άβολες στη χρήση βιντεοκάμερες».

«Μεγάλωσα έξω από την Νέα Υόρκη και έτσι είχα πολύ-πολιτισμική εικόνα της πραγματικής ζωής. Η παγκοσμιοποίηση πλέον έχει αλλάξει τον τρόπο προσέγγισης ακόμα και στη δουλειά μας αλλά εγώ ζούσα στη Νέα Υόρκη και άρα στην πηγή αυτής της αλλαγής» θα πει. «Η συμπερίληψη για την οποία γίνεται πλέον μεγάλος λόγος, έχει προσαρμοστεί στα ζητούμενα μου. Ξέρετε ότι για μια ταινία που πρόσφατα έψαχνα ένα μικρό κορίτσι από την Αμερική, τελικά διάλεξα μια νεαρή Σκοτσέζα και την έπεισα μέσω της μάνας της να προσπαθήσει να αλλάξει την προφορά της. Με οδηγίες το έκανε τέλεια. Αργότερα τη ρώτησα πως έμαθε άλλες προφορές και μου είπε «από το tiktok». Για το συγκεκριμένο κορίτσι που δεν την ενδιαφέρει η υποκριτική και προτιμάει να απολαμβάνει να καβαλικεύει άλογα, πολύ θα ήθελα να ξέρω αν αυτή η ευκαιρία θα αλλάξει τη ζωή της».   

Ένα μεγάλο λάθος των παραγωγών είναι να επιλέγουν τους ηθοποιούς με βάση την επικαιρότητα και την επιτυχία τους. «Για το Legal Eagles (Τρείς και Μοναδικοί) το στούντιο επέμενε να χρησιμοποιήσουμε τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Ντάριο ο Χάνα που ήταν στα πάνω της μετά την επιτυχία της ταινίας «Γοργόνα». Μαζί όμως ήταν χάλια και η ταινία πήγε πολύ κακά. Χάνεις πολλά όταν δεν σκέφτεσαι τι χρειάζεται το πρότζεκτ σου για να πετύχει». 

Στο παρακάτω link υπάρχει μια πιο εκτεταμένη ανάλυση για το τί πήγε λάθος σε αυτή την ταινία (διατίθεται μόνο στα αγγλικά)

«Στη δουλειά μου έμαθα να το παίζω sales agent και να επικοινωνώ σωστά «τι πουλάω». Κάνω διαπραγματεύσεις για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο, πάντα ακολουθώντας τη γραμμή του σκηνοθέτη». Επειδή όμως μερικοί σκηνοθέτες δεν έχουν αντίληψη των δυνατοτήτων τους, ιδιαίτερα αν κάνουν μια χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγή ή είναι η πρώτη τους ταινία, έμαθε να τους λέει τρία γράμματα για να τους προσγειώνει: NGA (never gonna happen(d) δεν πρόκειται να συμβεί). «Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Δεν θα πάρουμε τον Τομ Κρουζ για πρωταγωνιστή σε μια ταινία πρωτοεμφανιζόμενου. Αν όμως μπορεί να οργανωθεί η παραγωγή ώστε να συμμετέχει ένα όνομα του μεγέθους του Τομ Κρουζ και να διεκπεραιώσει το γύρισμα σε μια μόλις μέρα, τότε ίσως έχεις ελπίδες να πάρεις τον Τομ Κρουζ. Το δουλεύεις με τον σκηνοθέτη για να έχεις αποδοτικότητα στο στόχο». Μια τέτοια περίπτωση είναι μια νέα της συνεργασία για την οποία μας μίλησε. «Το «Dust Bunny» είναι μια ταινία που ξεκίνησε με τίποτα. Το πρότζεκτ όμως άρεσε στον Μαντς Μίκκελσεν και δεσμεύτηκε να παίξει. Αυτό και μόνο έφερε χρήματα στην παραγωγή. Στη συνέχεια προστέθηκε και η Σιγκούρνευ Γουίβερ αφού καταφέραμε να κάνουμε το γύρισμα προσαρμοσμένο στο πρόγραμμά της».

Η κουβέντα αρχίζει να εστιάζει στα ζητούμενα και τις υποχρεώσεις των ηθοποιών. «Αν θέλετε να είστε στον χώρο, χρειάζεστε έξυπνο κινητό (με κάμερα). Πρέπει να μπορώ να σας ζητήσω να κάνετε βίντεο, όπου και αν βρίσκεστε γεωγραφικά και να μπορώ να δω το πρόσωπο σας. Αν μου στείλετε βίντεο και δεν υπάρχει σωστή ερμηνεία αλλά καταλαβαίνω ότι έχετε κάτι να δώσετε, θα σας ζητήσω να «διορθώσετε» αυτό που θεωρώ προβληματικό. Θα σας ζητήσω να δοκιμάσετε ξανά, μια και δυο φορές».

Σχολιάζοντας τώρα τη ματιά των σκηνοθετών ή παραγωγών πάνω στα βίντεο του κάστινγκ, αναφέρει: «Πολλοί μου λένε ότι τα βίντεο των κάστινγκ είναι απαίσια. Όμως μέσα από αυτά μπορούν να «αγαπήσουν» κάποιον από εσάς ακόμα και αν δεν τους αρέσουν αυτά που στείλατε. Πηγαίνετε λοιπόν στην κουζίνα σας. Πάρτε τον τσελεμεντέ και ακουμπήστε πάνω το κινητό σας. Δείτε που έχετε καλό φως στην κουζίνα και ξεκινήστε να φτιάξετε την καλύτερη εικόνα σας… Πρέπει να είστε έτοιμοι αν σας ζητηθεί να κλανετε νέο tape. Να έχετε έτοιμη την κάμερα ή κάποια άλλα ρούχα. Πια έχω ρούχα και στο γραφείο μου για αυτό το σκοπό. Αυτό θα σε πάει στο επόμενο στάδιο».  

«Με τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες να είναι ολούθε στον κόσμο μετά την πανδημία, είναι πλέον περισσότερο δεκτικοί σε άλλες προφορές (σ.σ. καλλιτέχνες λιγότερο γνωστούς εκτός συνόρων) που όμως (απαραίτητο συνήθως είναι) η προφορά τους μοιάζει αμερικανική ώστε να τους καταλαβαίνουν καλύτερα οι άνθρωποι που θα δουν το βίντεο. Οι Ευρωπαίοι επειδή χρόνια ντουμπλάρανε τις ταινίες, δεν άκουγαν τις πραγματικές φωνές και για αυτό δυσκολεύονται να είναι πειστικοί. Οι υπότιτλοι βοηθούν πολύ πια στο να έχουμε την πραγματική φωνή που αναζητάμε. Επίσης πιά το έχουμε πάρει απόφαση ότι οι Γερμανοί θα έχουν γερμανικές προφορές. Χρειάζεται μια λογική στο να υπάρχει προφορά σε ένα ρόλο και πρέπει να είναι απαραίτητη. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, ένας Γερμανός να έχει ιταλική προφορά σε μια αμερικανική ταινία».  

Προσπαθώντας να αποσαφινήσει ότι οι αγγλόφωνες ευρωπαϊκές χώρες υπάγονται σε άλλους κανόνες και άλλη βαρέα βιομηχανία τόνισε: «Η Ευρώπη και η Αγγλία είναι ξεχωριστές υποθέσεις, δεν μπορούμε να τις βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι».   

Αυτό ισχύει και στα ζητούμενα που απαιτεί το εκάστοτε σταρ σίστεμ. «Στην Ευρώπη οι άνθρωποι μοιάζουν με «πραγματικούς ανθρώπους»· δεν είναι μοντέλα με τέλεια σώματα. (Ευτυχώς) Τώρα το ξεκίνησαν στην Αμερική αλλά κανείς δεν λέει ανοιχτά ότι το mainstream έχει κάποια προ-απαιτούμενα αισθητικής. Η ομορφιά όμως σαν έννοια έχει αναπτυχθεί και έχει αποκτήσει ελευθερία στο θέμα της εθνικότητας».  

Με καθαρή σκέψη μίλησε και για τη διαφορετικότητα και ενσωμάτωση, που πολλές φορές στις μέρες μας επιβάλλεται των πραγματικών αναγκαιοτήτων των παραγωγών. «Πλέον είναι προτεραιότητα σε βαθμό που βάζουμε στον πίνακα ποσοστώσεις: Πόσοι ασιάτες και πόσοι λατίνοι μας λείπουν για να είμαστε σωστοί. Πολύ λίγες περιπτώσεις υπάρχουν που δεν το υπολογίζουν αυτό, όπως πχ. Αν κάνεις μια ταινία για τους ύποπτες ή τους πειρατές της Μάλτας. Εκεί πρέπει πχ να έχει μια γενικευμένη εικόνα και να ακολουθήσεις τον κανόνα που θα αποφασιστεί δηλαδή αν πας σε color blind casting ή σε αφορά η συνέπεια των ιστορικών ζητουμένων. (Μόνο σε αυτή την περίπτωση) πρέπει να αποφασίσεις τους κανόνες. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Το πρότζεκτ πρέπει να είχε αναφορές για τις καταγωγής των ηρώων. (απλά για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας ξέρουμε) πως αν ξαναγύριζαν παλιότερες ταινίες σήμερα, φοβάμαι ότι θα επικρατούσαν οι ποσοστώσεις από τις πραγματικές ανάγκες των ταινιών».   

Πρέπει όμως οι ηθοποιοί να δημιουργούν επικοινωνία μέσω δημοσίων σχέσεων; «Μόνο η καλή δουλειά έχει σημασία. Δεν θεωρώ απαραίτητο το networking όσο και αν αυτό που λέω σε πολλούς από εσάς ακούγεται ενοχλητικό. Σε αυτή τη δουλειά όλοι είμαστε υπάλληλοι part-time και περιμένουμε την επόμενη δουλειά. Αυτό τρελαίνει ιδιαίτερα τους ηθοποιούς. Ακόμα και ο Τομ Κρουζ, αν το σκεφτείτε, δεν εργάζεται πραγματικά πάνω από 100 μέρες το χρόνο και είναι ο πιο πετυχημένος ηθοποιός στον κόσμο. Φυσικά κάνει παραγωγές αλλά κάθεται και πολύ αλλά ως ηθοποιός δουλεύει το 1/3 του χρόνου. Συνήθως αρκετοί από εσάς στέλνετε κάρτες τις γιορτινές ημέρες για να κρατάτε επαφή. Αν και πραγματικά εκτιμώ αυτή την πράξη, έρχονται τόσες πολλές που… οι περισσότεροι δυστυχώς τις πετάμε. Αν δεν δουλεύω εκείνη την περίοδο σε ένα πρότζεκτ που να ταιριάζετε ώστε να είστε η εξαίρεση του κανόνα, ένα μεγάλο ποσοστό των καρτών είναι πεταμένα λεφτά».  

Τί συμβαίνει όμως και με τους ηθοποιούς που είναι έτοιμοι να κάνουν το μεγάλο βήμα και να αλλάξουν χώρα για να πετύχουν τα όνειρά τους; «Μείνετε στην χώρα σας. Αν χρειαστούμε κάποιον ζητάμε βίντεο. Επίσης όσο είστε στην αναμονή να κάνετε ταινίες με τους φίλους σας για να είστε προετοιμασμένοι. Μην έρχεστε στην Αμερική αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος. Κάνετε πράγματα για το YouTube γιατί αυτό είναι η καλύτερη χρήση του χρόνου σας από το να στέλνετε email σε εμένα. Μερικές φορές καταντά ενοχλητικό και από τις δύο μεριές». Η συζήτηση πήρε απέκτησε και χιουμοριστική διάσταση καθώς μοιράστηκε μαζί μας ένα προσωπικό περιστατικό για να εξηγήσει καλύτερα για ποιο λόγο η διακριτικότητα σε συνδιασμό με την άρτια δουλειά και την «προθέρμανση» είναι τα σωστά όπλα του ηθοποιού όταν απευθύνεται σε επαγγελματίες casting directors: «Όλοι έχουμε φάσεις με στόκερς, ακόμα και εγώ. Ένας ηθοποιός ερχόταν ακόμα και στο σπίτι μου. Τότε σταμάτησα να βάζω τη διεύθυνση μου δημόσια. Για αυτό σας λέω: εκμεταλλευτείτε το χρόνο σας κάνοντας προετοιμασία, ακόμα και για βίντεο που θα ανεβάζετε στο youtube».

Επίσης προέτρεψε τους ηθοποιούς να εξασκήσουν όποιο ειδικό ταλέντο έχουν: «Αν δεν έχεις κάποιο ξεχωριστό στοιχείο που ίσως λείπει από κάποιο πρότζεκτ και σε κάνει μοναδικό/η, να το τελειοποιήσεις. Μπορεί να είναι το τραγούδι, η ιππασία ή κάτι ακόμα πιο τρελό».

Ο πλουραλισμός των μέσων πιά δεν κάνει κατακριτέο οτιδήποτε παραμένει ανεξερεύνητο: «Υπάρχουν πια πολλά νέα μέσα στις μέρες μας. Να θυμάστε ότι η δημιουργικότητα έρχεται από διαφορετικά μέρη και τομείς. Το να αναπτύξεις κάποιο τομέα στην αρένα σου είναι το σημαντικό. Όλοι κάτω των 30 είστε το μέλλον καθώς ζούμε σε εποχές που όλα αλλάζουν.  Κάτι νέο έρχεται σύντομα αλλά δεν ξέρω τι είναι. Εσείς είστε όμως το μέλλον. Σας ζηλεύω γιατί όταν θα καταλάβουμε τι είναι εγώ θα έχω φύγει από τη ζωή», είπε. «Για όλα υπάρχει χώρος. Όταν βγήκε η καλωδιακή ή παλιότερα η τηλεόραση, πιστεύαμε ότι είχε έρθει το τέλος του κινηματογράφου. Δείτε σήμερα πόσες επιλογές σας δίνει αυτή η αλλαγή. Χρησιμοποιήστε τις ατυχίες ως μοχλό εξέλιξης. Μάθετε να τραγουδάτε ευχάριστα, εξελίξτε τα ταλέντα σας. Αν έχετε όμως «το χάρισμα» εξασκήστε το περισσότερο».  

«Δύο κατηγορίες υπάρχουν στον χώρο σας, και οι δύο είναι απαραίτητες: Ηθοποιοί και αστέρια υπάρχουν μόνο!», θα σχολιάσει χρησιμοποιώντας τη φράση ενός επιφανούς ανθρώπου του Hollywood.

Κάνοντας μια σύντομη αντιπαράθεση του τότε και του τώρα, εμβάθυνε περισσότερο στο θέμα: «Κάποτε πηγαίναμε στις εξετάσεις των σχολών. Ξέρετε στην Αμερική όλες οι μεγάλες σχολές συνεργάζονταν για να δείξει η κάθε μία τι είχε καταφέρει και έτσι οι casting directors και οι ατζέντηδες πέφταμε με τα μούτρα στα νέα πρόσωπα που συμμετείχαν. Θυμάμαι μια χρονιά ένας ηθοποιός αντιστάθηκε στη νόρμα και έπαιξε κωμωδία. Όλοι ήθελαν να εκπροσωπήσουν αυτό το νέο ταλέντο της κωμωδίας. Τρία χρόνια αργότερα, το talk of the town πρόσωπο δεν υπήρχε άλλο στον χώρο. Μάλλον δε είχε το «στομάχι» που χρειάζεται για να αντέξεις στο ανταγωνιστικό αυτό επάγγελμα. Αν δεν το έχετε αυτός είναι λάθος κόσμος για εσάς. Αλλά και αυτό είναι «εντάξει». Βρείτε έστω το κοντινότερο ταλέντο σας. Να θυμάστε: Εγώ δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αυτός ο χώρος και τελικά στο κάστινγκ έχτισα μια μεγάλη καριέρα».  

«Δίνω σπάνια συνεντεύξεις» θα πει. Για την ακρίβεια έχω δώσει μόλις 3 τηλεοπτικές συνεντεύξεις σε 20 χρόνια. Και στις 3 συνεντεύξεις με είχαν ρωτήσει ποιους θεωρώ τους καλύτερους στον χώρο των ταινιών δράσης και συνειδητοποίησα ότι σε 20 χρονιά οι καλύτεροι ηθοποιοί σε ταινίες δράσης παραμένουν οι ίδιοι».  

«Θα σας μιλήσω για την εξαίρεση του κανόνα με έναν ηθοποιό που ίσως γνωρίζετε. Κάποτε μου είχαν στείλει το βίντεο ενός νεαρού ηθοποιού με προφορά και μου ζήτησαν να τον βάλω σε μια παραγωγή. Ήταν 15 ετών.Έβλεπα το ταλέντο αλλά ήταν αδύνατο. Ήταν ο Μπάρι Κέογκαν και με τον τρόπο που έστελνε βίντεο στα casting άλλαξε τους κανόνες. Έκανε μια μικρή ταινία σε ένα αμάξι και τον κινηματογράφησε ο φίλος του. Δεν μπορούσαμε να ξεχάσουμε αυτές τις ταινίες. Αυτό τον ξεχώρισε. Ήταν όμως η εξαίρεση γιατί γενικά αυτό το στυλ δε λειτουργεί. Το έκανε τέλεια ήταν όμως νεότερος για το ρόλο και για αυτό δεν τον διάλεξα. Τελικά λίγα χρόνια μετά είδατε πως εξελίχθηκε».  

Σχετικά με τις τακτικές της, ανέφερε: «Εγώ επειδή πιά ξεχνάω ονόματα, κοιτάζω παλιές οντισιόν. Πολλές φορές βρίσκω με αυτό τον τρόπο αυτό που θέλω, όμως σε κάθε νέα ταινία έχω μάθει να ξεκινώ με «λευκή σελίδα». Στις πρώτες συναντήσεις δεν φέρνω τις ιδέες μου. Ακούω μόνο τον σκηνοθέτη».  

Σπάνια επέμενε για κάτι πολύ και ερχόταν σε σύγκρουση με τον σκηνοθέτη ή τον παραγωγό. Ένα από αυτά τα παραδείγματα ήταν στην τεράστια εμπορική επιτυχία «Άβαταρ». «Μου έλεγαν να βάλω μεγαλύτερο σε ηλικία για το ρόλο του πρωταγωνιστή αλλά επέμεινα ότι έπρεπε να είναι ένας ωραίος νέος τύπος. Θα το έκανε πιο ασφυκτικό»  

«Πολλοί με ρωτάνε πως πρέπει να είναι όταν κάνουν ένα βίντεο. Εγώ τους λέω «με αφορά να βλέπω το πρόσωπο σας και πως παίζετε». Στις οντισιόν μπορείς να είσαι με τις παντόφλες σου αλλά το να φοράς πχ παπούτσια σε βάζει στο ρόλο». Στη συνέχεια προσέθεσε: «Να είστε όρθιοι καλύτερα στα βίντεο σας γιατί σας δίνει ενέργεια».  

Όσο για το τί ενοχλεί εκείνη και τους συναδέλφους της; «Μισούμε να μας λένε κάστινγκ ατζέντες… γιατί εμείς κάνουμε τη δουλειά και οι ατζέντηδες παίρνουν το 10%». 

Μεταξύ άλλων αναγνωρίζει ότι έχουν κακό όνομα στην πιάτσα: «Πολλοί νομίζουν ότι είμαστε αυτοί που λένε «όχι», αλλά μας οραματίζεται να λέμε «ναι». Προσπαθούμε να λέμε περισσότερα «ναι» και αυτό θέλουμε για αυτό να είστε έτοιμοι και να κάνετε καλή προετοιμασία. Στα showreel μπορείτε να χρησιμοποιείται αποσπάσματα βίντεο από παραστάσεις αλλά όχι φωτογραφίες γιατί οι περισσότεροι έχετε τον ίδιο φωτογράφο και όλες οι πόζες μοιάζουν με ίδια αισθητική. Επίσης δεν είναι ανάγκη να στέλνετε σκηνές που είστε δίπλα σε ένα γνωστό ηθοποιό. Δεν παίρνεις το ρόλο αν βάλεις μια σκηνή που είσαι δίπλα στον Τομ Κρουζ και δεν παίζεις καλά. Το eye contact δεν είναι προβλητικό αν το θεωρείτε απαραίτητο στην προσωπική σας επαφή. Δεν χρειάζεται να πάτε στις καλύτερες σχολές. Γνωρίζω ανθρώπους που πήγαν στο yale και τους θεωρώ ηλίθιους (σ.σ. τα ρούχα λοιπόν δεν κάνουν τον παπά)».

Για να ελαφρύνει το κλίμα ανέφερε ένα ενδιαφέρον παράδειγμα: «Η Λουπίτα Ντιονγκο ήρθε στο los angeles και κανένας δεν ήθελε να την εκπροσωπίσει. Ευτυχώς έχουν αλλάξει οι εποχές. Τη διάλεξε ένας μάνατζερ που την πίστεψε και όλα άλλαξαν».  

«Εγώ δεν διαλέγω ποτέ ηθοποιούς από τα social media. Ποτέ δεν τα κοιτάζω εκτός αν μου υποδείξει κάτι συγκεκριμένο ένας ατζέντης ή ο μάνατζερ».  

Σχετικά με τη νομοθεσία της Αμερικής που κάνει πολύ δύσκολο να επιλεγούν ηθοποιοί κάτω των 18 ετών, λόγω της σύμβασης και των προαπαιτούμενων που ορίζει το SAG, ανέφερε: «Και εγώ το αποφεύγω αν δεν είναι απαραίτητο. Τα άτομα κάτω των 18 ετών στην Αμερική κοστίζουν πολλά λόγω των συμβάσεων του σωματείου Ηθοποιών και σέβομαι τους περιορισμούς και το κόστος».

Συντακτική Επιμέλεια: Μαρία Καρόρη