Η Λάρισα, ο τοπικός σύλλογος φίλων της μουσικής του και ο πρόεδρός του στο βιβλίο του Μάρκο Μορικόνε για τον Μaestro

Συγκίνηση, αλλά και έκπληξη έφερε το σχετικό νέο στον Κωνσταντίνο Παπακώστα.

Τον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου φίλων μουσικής του Ένιο Μορικόνε ενημέρωσε η γυναίκα του Μάρκο, του μεγάλου γιου του Maestro, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο για το πώς τον βίωσε ως άνθρωπο, ως συνθέτη, ως πατέρα.

Ο Μάρκο Μορικόνε, είχε επισκεφθεί τη Λάρισα, πριν από ενάμιση χρόνο, όταν προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Maestro και διαπίστωσε στην πράξη πόσο οι Λαρισαίοι αγαπούν τη μουσική και την ιδιοφυία του πατέρα του.

Στο βιβλίο του με τίτλο “ENNIO MORRICONE, il genio, l ‘ uomo, il padre” o Μάρκο Μορικόνε αφιερώνει τέσσερις σελίδες στον σύλλογο φίλων, τα μέλη του, τις δράσεις του, τη Λάρισα και τον Κωνσταντίνο Παπακώστα που υπήρξε η ψυχή της λέσχης.

Αναφέρει, λοιπόν:

“Ίσως η πιο εκπληκτική καλλιτεχνική πτυχή ήταν η εγκάρσια του. Η μουσική του μπαμπά έχει διασχίσει είδη και γενιές, καθώς και χώρες και λαούς που τον θαύμασαν και τον αγάπησαν. Υπάρχουν πράγματα που συνεχίζουν να εκπλήσσουν ακόμα και εμένα, που είμαι ο γιος του. Μιλάω για πραγματική ειδωλολατρία.

Στη Βόρεια Ελλάδα υπάρχει μια πόλη τριακόσιων χιλιάδων κατοίκων, η Λάρισα, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον Όλυμπο, όπου ο μπαμπάς είναι σεβαστός σαν θεότητα. Εμείς στην οικογένεια δεν το πιστεύαμε καν, νομίζαμε ότι ήταν εφεύρεση, φαντασίωση των μέσων ενημέρωσης, fake news όπως θα λέγαμε σήμερα.

Και κάναμε πλάκα γι’ αυτό.

Έπειτα, ορμώμενος από περιέργεια, πήρα ένα αεροπλάνο και πήγα Λάρισα και έμεινα άναυδος.

Υπάρχουν προσόψεις κτιρίων με γιγαντιαίες τοιχογραφίες των προσώπων του μπαμπά και του Σέρτζιο Λεόνε.

Ένας μυστηριώδης άνδρας ονόματι Κωνσταντίνος Παπακώστας ίδρυσε το κλαμπ «Οι φίλοι του Ένιο Μορικόνε από την Ελλάδα» σε εκείνη την πόλη, που έχει όχι εκατό ή διακόσια, αλλά έξι χιλιάδες μέλη. Ο Κωνσταντίνος είναι περίπου πενήντα χρονών, με κόρακα μαλλιά, μαύρα γένια, είναι πάντα ντυμένος με μαύρο παντελόνι και μαύρο μπλουζάκι. Φέρει ένα σακίδιο στους ώμους του με gadgets που σχετίζονται με τον μπαμπά μέσα. Δεν μιλάει λέξη αγγλικά ή ιταλικά, μόνο ελληνικά.

Τον γνώρισα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2021, όταν ο Τζουζέπε Τορνατόρε παρουσίασε το ντοκιμαντέρ Ennio. Ο παραγωγός, Gianni Russo, μου ζήτησε να φωτογραφηθώ μαζί του. Τον παρατήρησα, κρατιόταν για τον εαυτό του, καθόλου εντυπωσιασμένος από την αίγλη που περιβάλλει έναν σταθμό μανιτών αυτού του επιπέδου: το κόκκινο χαλί, οι φωτογράφοι, τα μικρόφωνα, ο κόσμος που ζητούσε αυτόγραφα πέρα ​​από τα εμπόδια που οριοθετούν την περιοχή, πρόσβαση στο παλάτι Cl-nema. Ενώ, η μαμά τράβηξε φωτογραφίες με τον πρόεδρο της Μπιενάλε Roberto Cicutto και τον καλλιτεχνικό διευθυντή Αλμπέρτο ​​Μπαρμπέρα, ο Κωνσταντίνος στάθηκε στην άκρη.

Τότε ο παραγωγός του ντοκιμαντέρ του είπε να ποζάρει δίπλα μου για τη φωτογραφία. Στο τέλος της προβολής είχα την εντύπωση ότι ήθελε να πλησιάσει την οθόνη, σαν να χαιρετήσει τον πατέρα μου, να του τραβήξει την προσοχή και να κερδίσει τη στοργή του.

Ωστόσο, η σεμνότητα κυριάρχησε.

Αργότερα έμαθα ότι, χρόνια νωρίτερα, είχε καταφέρει να πάρει τον αριθμό σταθερού τηλεφώνου του μπαμπά, ο οποίος απαντούσε στο τηλέφωνό του αυτοπροσώπως. Ο μυστηριώδης Έλληνας μάλιστα του είχε τηλεφωνήσει μια μέρα. Ο μπαμπάς είχε πάρει τηλέφωνο: «Γεια, ποιος είναι; » Μία, δύο, τρεις φορές. Σιωπή. Παραλυμένος από τη συγκίνηση, αλλά ίσως και από το γεγονός ότι μιλούσε μόνο ελληνικά, ο Κωνσταντίνος δεν μπορούσε να πει λέξη. Ο πατέρας μου ήταν έτοιμος να κλείσει το τηλέφωνο όταν ο άντρας τραύλισε στα ιταλικά μια φράση που έμαθε απέξω, κάτι που κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Τότε ο μπαμπάς κατάλαβε ότι δεν ήταν ενοχλητικός ή χαζοχαρούμενος: μερικές φορές συναντάς ανθρώπους που είναι λίγο ξέγνοιαστοι, όταν ο θαυμασμός φτάνει στα άκρα και ο καλλιτεχνικός ενθουσιασμός πάει ένα βήμα παραπέρα. Αλλά αυτό δεν ήταν έτσι, δεν ήταν εμμονικός καταδιώκτης, δεν υπήρχε τίποτα ενοχλητικό σε αυτόν.

Είχα την ευκαιρία να τον ξανασυναντήσω αργότερα.

Τον ρώτησα για τον λόγο αυτής της αγάπης. Μου απάντησε λακωνικά ότι, σε μια κακή περίοδο της ζωής του, η μουσική του πατέρα μου ήταν μεγάλη παρηγοριά γι’ αυτόν.

Τον είχε κάνει να νιώσει καλύτερα. Είχε γίνει σαν φάρμακο, ανακούφιση για την ψυχή του.

Δεν ήταν όπως συμβαίνει με άλλους θαυμαστές, οι οποίοι όταν λατρεύουν κάποιον νιώθουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα, σε μια κοινή ταυτότητα. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε νεαρή ηλικία.

Ο Κωνσταντίνος ήταν πενήντα χρονών, άκουγε με αφοσίωση τα soundtracks του πατέρα μου, αλλά δεν είπε άλλη λέξη, δεν μου είπε αν ήταν παντρεμένος ή τι δουλειά έκανε. Και αυτό είναι ένα από τα πολλά μυστήρια που έχουν περιβάλλει τη φιγούρα του πατέρα μου.

Αλλά είναι αλήθεια, η μουσική του, η μουσική του μπαμπά μου, εμβαθύνει στην ψυχή όσων την αγαπούν και φέρνει στο φως κάτι που μένει”.

Το βιβλίο του Μάρκο Μορικόνε αναμένεται να μεταφραστεί και να κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες και στην Ελλάδα.