Τα μυστικά της Βασιλικής Οικογένειας από τον Μάικλ Σιν

Ο 55 χρονος Μάικλ Σιν φημίζεται για τις αντισυμβατικές επιλογές του και το καυστικό χιούμορ του. Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της συνεργασίας του με την Πατρίσια Αρκέτ στη νέα ταινία του Κένεθ Μπράνα, ολοκληρώθηκε και το μοντάζ της μίνι τηλεοπτικής σειράς που πρωταγωνιστεί. Το “A Very Royal Scandal” καταφέρνει σε διάρκεια υπερμεγέθους ταινίας να χωρέσει πολλές ερωτήσει και απαντήσεις σχετικά με την πορεία της Βασιλικής οικογένειας. Όσες έμειναν αναπάντητες από τη σειρά, απάντησε ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου και εμείς σας τις παρουσιάζουμε σε θεματικές ενότητες. 

Δείτε το τρέιλερ της νέας σειράς “A Very Royal Scandal”

Η έρευνά του για τον ρόλο του Πρίγκιπα Άντριου. 

«Έχω υποδυθεί αρκετά αληθινά πρόσωπα μέχρι σήμερα και έχω αναπτύξει μια μέθοδο, ή καλύτερα μια διαδικασία (στην υποκριτική μου) που προσαρμόζεται ανάλογα με το άτομο και το πόσα διαθέσιμα στοιχεία υπάρχουν. Με τη βασιλική οικογένεια, φυσικά, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί είναι σαν να βλέπεις μέσα από έναν λαβύρινθο γεμάτο καθρέφτες (και αντανακλάσεις). Από τη μία, πολλά από αυτά που βγαίνουν στη δημόσια σφαίρα είναι αυστηρά ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα από τη βασιλική οικογένεια και τους ανθρώπους της. Από την άλλη, υπάρχουν πολλά κουτσομπολιά, κουτσομπολιά με επικριτική διάθεση, και δεν υπάρχει πολύ ενδιάμεσο. Έτσι, προσπάθησα να διαβάσω ό,τι μπορούσα για τον Άντριου καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, παρόλο που τα γεγονότα της σειράς που παίζω (σ.σ. το A Very Royal Scandal που σύντομα θα είναι διαθέσιμο από την πλατφόρμα του Prime) περιστρέφονται γύρω από την περιβόητη συνέντευξη που έδωσε. Ωστόσο, προσπάθησα να αποκτήσω μια όσο το δυνατόν ευρύτερη εικόνα για εκείνον. 

Για παράδειγμα, έμαθα ότι η Βασίλισσα Ελισάβετ, η μητέρα του, όταν γέννησε τον Κάρολο, τον πρώτο της γιο, δεν είχε τη δυνατότητα να περάσει πολύ χρόνο μαζί του όταν ήταν μικρός. Όταν όμως γέννησε τον Άντριου, ήθελε πραγματικά να αφιερώσει περισσότερο χρόνο σε εκείνον. Έτσι, ο Άντριου έγινε γνωστός ως ο «αγαπημένος». Τώρα, αυτό κάνει μεγάλη διαφορά στα γεγονότα αργότερα, καθώς γνωρίζοντας ότι είχε αυτή τη θέση, μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα χωρίς συνέπειες και είχε την πλήρη υποστήριξη της Βασίλισσας σε όλα. Τέτοιες πληροφορίες είναι εξαιρετικά χρήσιμες. 

Όμως, η έρευνα που με επηρέασε περισσότερο ήταν το υλικό από την επιστροφή του από τον Πόλεμο των Φώκλαντς, όταν ήταν ακόμη νέος και «φορούσε τη στολή του». Κατεβαίνει από το πλοίο και βρίσκεται στην αποβάθρα, ενώ χιλιάδες άνθρωποι τον υποδέχονται με φωνές ενθουσιασμού. Είχε δείξει πραγματική ανδρεία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Πάντα φανταζόμουν ότι ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας θα τοποθετούνταν κάπου ασφαλές, αλλά στην πραγματικότητα, πετούσε ελικόπτερο για να αναχαιτίσει τα πυρά από τα πλοία. Βρισκόταν σε πραγματικό κίνδυνο. Έτσι, επιστρέφει στη Βρετανία και γίνεται αυτός ο καταπληκτικά όμορφος νεαρός πρίγκιπας, ο οποίος μόλις είχε επιδείξει εξαιρετικές πράξεις θάρρους στον πόλεμο. Φοράει τη στολή του και κρατά ένα τριαντάφυλλο στα δόντια του, το οποίο προσφέρει στη μητέρα του. Είναι η απόλυτη εικόνα του ρομαντικού πρίγκιπα. 

Βλέποντας αυτό το υλικό και αντιλαμβανόμενος πού βρίσκεται τώρα, παρατηρεί κανείς το ταξίδι του όχι μόνο μεγαλώνοντας, βάζοντας λίγα παραπάνω κιλά και χάνοντας την ομορφιά του, αλλά και το ότι πλέον δεν είναι στο επίκεντρο της προσοχής των ταμπλόιντ, όπως ήταν κάποτε. Οι εφημερίδες παρακολουθούσαν όλες του τις σχέσεις και ό,τι τον αφορούσε, αλλά σταδιακά απομακρυνόταν από το στέμμα. Είναι γνωστός ότι, όπως και ο πρίγκιπας Χάρι, είχε τον τίτλο του «εφεδρικού». Καθώς ο Κάρολος άρχισε να κάνει περισσότερα παιδιά, ο Άντριου απομακρυνόταν ακόμα περισσότερο από την κληρονομική γραμμή. Αυτή η αίσθηση, ότι όλα (τα προνόμια) του αφαιρούνταν όλα όσα του έδιναν την αίσθηση της σημασίας και της αυτοπεποίθησης με βοήθησε να κατανοήσω το χαρακτήρα του. Για έναν άνθρωπο που είχε τόσα πολλά προνόμια και τόσες ευκαιρίες, ήταν εντυπωσιακό να βλέπω πώς ένιωθε ότι του αφαιρούνταν τα πάντα. Αυτό μου έδωσε μια πραγματική βάση, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ να προσεγγίσω το ρόλο από κάτι αληθινό και αυθεντικό. 

Αυτό όμως που με εξέπληξε περισσότερο… ήταν κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, όπως το τι έκανε στον Πόλεμο των Φώκλαντς και ότι συμμετείχε ενεργά στις πολεμικές δράσεις. Άλλες, (στην περίπτωση μας, οι περισσότερες) λεπτομέρειες αφορούσαν «τη συνέντευξη». Ακόμα περισσότερο αυτά που συζητήθηκαν περισσότερο μετά τη συνέντευξη, που έγιναν η καταδίκη του και τον μετέτρεψαν σε στόχο ρίψης χλευασμών στις τηλεοπτικές εκπομπές, όπως οι αναφορές του στην Pizza Express και το ότι «δεν ίδρωνε». Η Έμιλι Μέιτλις (σ.σ. η δημοσιογράφος που έβγαλε μέσα από τη συνέντευξη τα μεγαλύτερα σκάνδαλα σχετικά με εκείνον) είχε μία ώρα για να κάνει τη συνέντευξη. Στο τέλος αυτής της ώρας, εκείνος ήταν που είπε, «Α, δεν έχουμε μιλήσει για το ιδρώτα και την Pizza Express». Αυτά θεωρούσε τα πιο σημαντικά σημεία του. Αυτά ήταν τα πράγματα που νόμιζε ότι θα είχαν ενδιαφέρον». 

Τα «όχι» έκαναν τον Πρίγκηπα Άντριου το ανεπιθύμητο μέλος της Βασιλικής Οικογένειας και οι σχέσεις του που τερματίστηκαν άδοξα. 

«Πιστεύω ότι ο συνδυασμός του να μεγαλώνεις σε συνθήκες όπου ουσιαστικά κανείς δεν σου λέει ποτέ «όχι» δημιουργεί μια πολύ μη ρεαλιστική αίσθηση της ζωής σου. Αλλά από την άλλη, στα πιο σημαντικά ζητήματα της ζωής σου, υπάρχει κάποιος που σου λέει «όχι». Στις βασικές σχέσεις που είχε ο Άντριου, φέρεται να του είπαν, βασικά, να τις τερματίσει πιθανώς από τον πατέρα του. Αν δεν κάνω λάθος, είχε μια σχέση με αρκετή προβολή από τα media με την ηθοποιό Κου Σταρκ τη δεκαετία του ‘8,. Και επειδή τα ταμπλόιντς τρελάθηκαν με αυτό και ανακάλυψαν ταινίες στις οποίες είχε εμφανιστεί γυμνή ή ημίγυμνη, αυτό ήταν παντού στις εφημερίδες. Ουσιαστικά, του είπαν, «Όχι, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Αυτή η σχέση δεν πρόκειται να πάει πουθενά». Έτσι, έπρεπε να την τελειώσει. 

Και το ίδιο συνέβη με τη Σάρα Φέργκιουσον. Φημολογείται ότι ο πατέρας του, ο πρίγκιπας Φίλιππος, ήταν αντίθετος με τη Σάρα Φέργκιουσον, ή τουλάχιστον ένιωθε ότι έβλαπτε τη φήμη της βασιλικής οικογένειας. Νομίζω επίσης ότι οι διαφορετικοί τους χαρακτήρες, οδηγούσαν σε μεταξύ τους συγκρούσεις. Έτσι, ξανά, ο Άντριου έλαβε την εντολή να χωρίσει μαζί της. Και όμως, φυσικά, συνέχισαν να ζουν μαζί και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, σαν να ήταν ακόμα παντρεμένοι και ζούσαν στο ίδιο σπίτι, κάτι που είναι εντυπωσιακό και δείχνει σε ποιο βαθμό η ζωή του σε κάποιες πτυχές ήταν απολύτως διαχειριζόμενη. Αλλά σε άλλες πτυχές, κανείς δεν του έλεγε «όχι», κάτι που δημιουργεί μια πολύ περίεργη κατάσταση. Θεωρώ πως πιθανώς, με έναν τρόπο, υπήρξε και αρκετή «ακύρωση» της συναισθηματικής του εξέλιξης». 

«Η πιο σημαντική διαφορά από όλους τους πραγματικούς ανθρώπους που έχω αποδώσει σε βιογραφικές ταινίες, αλλά και στην πραγματικότητα από οποιονδήποτε χαρακτήρα έχω παίξει, είναι ότι στο επίκεντρο αυτού του χαρακτήρα υπάρχει ένα μυστήριο που δεν γνωρίζουμε. Δεν ξέρουμε τι έκανε ή τι δεν έκανε. Δεν υπήρξε ποτέ δίκη, δεν αναγκάστηκε ποτέ να ανακριθεί νομικά ή κάτι τέτοιο, και να αναλάβει πλήρη ευθύνη για ό,τι συνέβη. Έτσι, από την άποψη της συνολικής ιστορίας, όταν διάβασα πρώτη φορά τα σενάρια, η πρώτη μου ερώτηση πριν καν αρχίσω να το μελετάω ήταν: δεδομένου ότι σαφώς δεν μπορούν να πουν στο σενάριο τι έκανε ή δεν έκανε, γιατί νομικά θα ήταν απαγορευμένο, πώς είναι δυνατόν να δημιουργήσουν μια ικανοποιητική εμπειρία για το κοινό αν τελικά δεν μπορείς να ξέρεις τι έχει συμβεί εκεί; 

Όμως, όταν διάβασα τα σενάρια των επεισοδίων, σκέφτηκα ότι ο Τζέρεμι Μπροκ είχε κάνει φανταστική δουλειά, καθιστώντας την ιστορία πραγματικά ενδιαφέρουσα, συναρπαστική και ικανοποιητική για το απαιτητικό κοινό, παρόλο που υπάρχει αυτή η αμφισημία. Αλλά φυσικά, ως ηθοποιός, δεν μπορώ να υποδυθώ έναν χαρακτήρα όταν υπάρχει ένα ολόκληρο κομμάτι στην πραγματικότητα, το πιο σημαντικό στοιχείο της ιστορίας που δεν γνωρίζω. Εκείνος, φυσικά, θα το ήξερε, οπότε θα έπρεπε να το ξέρω κι εγώ. Έτσι πήρα ορισμένες αποφάσεις, που δεν έχω ιδέα αν σχετίζονται με αυτό που πραγματικά συνέβη στη ζωή του, αλλά εγώ έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Ποτέ δεν θα πω ποιες ήταν αυτές οι αποφάσεις, αλλά ήταν αναγκαίο να το κάνω για να με καθοδηγήσουν, ώστε να παίξω τις σκηνές από μια πολύ συγκεκριμένη οπτική, αντί απλά από μια γενικευμένη θέση του τύπου «δεν ξέρω τι έχω κάνει ή δεν έχω κάνει τίποτα». 

Με αυτόν τον τρόπο το διαχειρίστηκα, και κάναμε λήψεις σε ορισμένες σημαντικές στιγμές στις σκηνές, όπου έλεγα στον Τζούλιαν Τζέραλντ, τον σκηνοθέτη μας: «Κοίτα, θα πάμε μια λήψη όπου ρέπω λίγο περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση, και μετά μια δεύτερη λήψη που τείνω λίγο περισσότερο προς την άλλη κατεύθυνση». Η μία απόδοση διατηρούσε το μυστήριο του τι μπορούσε να έχει συμβεί, πως «έσκασε» το σκάνδαλο και αν τελικά κρύβει κάτι ο ίδιος ή αν είναι απόλυτα ειλικρινής (…). Οι επιλογές μετά ήταν του Τζούλιαν στο μοντάζ. Εγώ όμως έπρεπε να γνωρίζω τι έκανα. Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά σε σχέση με άλλους χαρακτήρες που έχω παίξει. 

Σχετικά όμως με τις υποθέσεις γύρω από τη φύση της ιστορίας, είναι ενδιαφέρον ότι το σημείο όπου πρέπει να πάρω πολλές αποφάσεις σχετικά με την ευθύνη προς τον πραγματικό άνθρωπο και τα αληθινά γεγονότα είναι λίγο πριν πω το «ναι» ή το «όχι» για να συμμετέχω. Έτσι, πριν πω το «ναι», έπρεπε να αποφασίσω αν ένιωθα ότι το σενάριο προσέγγιζε με υπευθυνότητα την αμφίσημη φύση των πραγμάτων. Έπρεπε να νιώσω ότι όχι μόνο το σενάριο γράφτηκε με υπευθυνότητα, αλλά κατά κάποιο τρόπο συμφωνούσα με αυτό που πραγματευόταν και τη στάση του. Δεν νομίζω ότι δίνει οριστικές απαντήσεις, αλλά τουλάχιστον συμφωνούσα με τις ερωτήσεις που έθετε. 

Σκεφτόμουν αν θα υπήρχε καλή ομάδα για να αισθανθώ ασφάλεια, γιατί, προφανώς, είναι μια μακρά διαδικασία αυτή των γυρισμάτων και δεν έχω τον έλεγχο του μοντάζ (…) άρα από τη στιγμή που θα συμφωνούσα, έπρεπε να αφήσω όλους τους προβληματισμούς πίσω μου. Θυμάμαι ότι είδα αυτή τη συνέντευξη και έχω τα δικά μου συναισθήματα και απόψεις για αυτόν και για το τι συνέβη, αλλά μετά έπρεπε να τα αφήσω όλα αυτά στην άκρη. Και μετά η διαδικασία αφορούσε αποκλειστικά τον χαρακτήρα που υποδύθηκα. Έπρεπε να μην τον κρίνω μονομερώς καθώς δεν έχει σημασία ποιος είναι ήταν ο άνθρωπος εκείνος, αλλά το να προσπαθήσω να τον κάνω όσο πιο ανθρώπινο γίνεται, πιο πολύπλοκο, αληθινό και να έχει όσο το δυνατόν περισσότερο βάθος και ανθρωπιά. Αν ήθελα να πετύχω κάτι τέτοιο έπρεπε να αφήσω τις προσωπικές μου απόψεις μου για εκείνον στην πάντα. Χάθηκα λοιπόν στο ρόλο και εμπιστεύτηκα τους άλλους ανθρώπους. Προφανέστατα, όσο πιο αμφιλεγόμενος είναι ο χαρακτήρας, τόσο μεγαλύτερο είναι το άλμα που αισθάνομαι πως κάνω στο κενό, κατά κάποιο τρόπο». 

Έχει αφεθεί ο ίδιος σε μια συνέντευξη με αντισυμβατικό πρόσημο 

«Είχα τη μεγάλη χαρά να προσκληθώ να δώσω μια συνέντευξη για ένα τηλεοπτικό σόου που ονομάζεται “The Assembly”, το οποίο πολλοί από εσάς ίσως γνωρίζετε ότι υπάρχει μια εκδοχή του στις χώρες σας. Νομίζω ότι ξεκίνησε στη Γαλλία, αλλά πλέον έχει γίνει σε πολλές χώρες, όπου μια ομάδα νευροδιαφορετικών ανθρώπων (παιδιά με αυτισμό κλπ) παίρνουν συνέντευξη από κάποιο διάσημο πρόσωπο. Ήταν εξαιρετικά οργανωμένο και υπέροχα εκτελεσμένο και διαχειρισμένο. Μου έκαναν πραγματικά αξιοσημείωτες ερωτήσεις, και αυτό ήταν το νόημα του σόου, ότι δεν ξέρεις τι θα σε ρωτήσουν ήταν σαν βόλτα στο τραινάκι του λούνα-παρκ και απλά έπρεπε να είμαι έτοιμος για οτιδήποτε. Αυτό ήταν το συμφωνημένο, ότι αν συμφωνούσα να το κάνω, τότε έπρεπε να δεχτώ να απαντήσω σε οτιδήποτε. 

Τώρα, γενικά μιλώντας στη ζωή μου, δίνω συνεντεύξεις για πολλά χρόνια και, για να είμαι ειλικρινής, πάντα μου άρεσε αυτή η διαδικασία. Και πάντα προσπαθούσα να είμαι όσο πιο ειλικρινής και καθαρός μπορούσα. Με τα χρόνια, έχω μάθει ότι αυτό δεν είναι πάντα το σοφότερο πράγμα που πρέπει να κάνεις, γιατί εμπλέκονται και άλλοι άνθρωποι. Μερικές φορές μπορεί να μιλήσω για άλλους ανθρώπους, όχι υποτιμώντας τους, αλλά ίσως δίνοντας υπερβολικά πολλές προσωπικές πληροφορίες ή αναφερόμενος σε πράγματα που θα ήταν καλύτερα να παραμείνουν ιδιωτικά και τέτοιου είδους καταστάσεις. 

Γνωρίζοντας πως το τοπίο των μέσων ενημέρωσης έχει αλλάξει πολύμορφα τα τελευταία35 χρόνια που δουλεύω. Ο τρόπος που ανακυκλώνονται οι συνεντεύξεις έχει αλλάξει και αυτός προφανώς με τα social media. Κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει έναν τίτλο από μια συνέντευξη ως clickbait, και στη συνέχεια οι «υποτιθέμενοι αναγνώστες» να σχολιάσουν τον τίτλο χωρίς να έχουν διαβάσει την πρωτότυπη συνέντευξη. Έτσι υπάρχουν όλες αυτές οι πολυπλοκότητες που είναι πολύ δύσκολο να τις ελέγξεις. 

Είμαι, λοιπόν, συνειδητοποιημένος ότι ένας από τους κινδύνους είναι ότι καταλήγεις να παίρνεις πολύ βαρετές συνεντεύξεις από ανθρώπους που δεν θέλουν να πουν κάτι που θα τους φέρει σε αμηχανία. Εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο ανοιχτός μπορώ, αλλά δεν έχω κανένα ενδοιασμό να πω, «Δεν θα απαντήσω σε αυτή την ερώτηση». Είμαι όμως όντως χαρούμενος να μου κάνουν οτιδήποτε ερώτηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα την απαντήσω. Το βρίσκω λοιπόν ενδιαφέρον να συμμετέχω σε αυτή τη διαδικασία. Ελπίζω ότι και άλλοι άνθρωποι το βρίσκουν ενδιαφέρον επίσης, να με ακούν. Ίσως όχι στον ίδιο βαθμό που μου αρέσει εμένα να μιλάω».» 

Πως αντέδρασε όταν είδε τη συνέντευξη με τον Πρίγκιπα Άντριου 

«Νομίζω ότι αντέδρασα όπως και η πλειονότητα των ανθρώπων. Ήταν κάτι που σε άφηνε άναυδο. Δεν μπορούσες να πιστέψεις αυτό που έβλεπες και άκουγες. (…) Η πρώτη φωτογράφιση (σ.σ. άρα έκθεση) ενός μέλους της βασιλικής οικογένειας γίνεται κυριολεκτικά τη μέρα που γεννιέται. Βγαίνουν «όλα στη φόρα». Οι κάμερες της τηλεόρασης τους ακολουθούν ακόμα και όταν φεύγουν από το νοσοκομείο. Έτσι καταλαβαίνεις γιατί είναι τόσο προσεκτικά σκηνοθετημένα και ελεγχόμενα όλα αυτά. Και ένα από τα αποκαλυπτικά στοιχεία αναφορικά με μένα, που δεν ξέρω γιατί ήμουν τόσο αφελής πριν-, ήταν η συνειδητοποίηση ότι ο Τύπος, τα μέσα ενημέρωσης και η Βασιλική Οικογένεια έχουν μια αληθινά συμβιωτική σχέση. Δηλαδή, κάνουν διαπραγματεύσεις μεταξύ τους συνέχεια: «αν μας δώσετε αυτό, θα σας δώσουμε εκείνο» και πάει λέγοντας. Υπάρχει πολύς χειρισμός σ’ αυτό το θέμα. Αλλά, φυσικά, αυτό που ποτέ δεν συμβαίνει και όσο ξέρω δεν έχει ξανασυμβεί είναι να βρεθεί κάποιο μέλος της βασιλικής οικογένειας σε τόσο ευάλωτη θέση. 

Το γεγονός ότι εκείνος (σ.σ. ο Πρίγκιπας Άντριου) δεν συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν σε τόσο ευάλωτη θέση είναι πραγματικά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο. Την συνέντευξη πήρε μία από τις πιο έξυπνες και ενδελεχείς στην έρευνα τους δημοσιογράφους στην τηλεόραση. Τι τον έκανε να πιστεύει ότι μπορούσε να το χειριστεί; Πιστεύω πως ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων. Ένα από αυτά είναι ότι ήταν πεπεισμένος από άλλους, ότι αν μόνο οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν τον πραγματικό του εαυτό και να τον ακούσουν να μιλάει απευθείας για το τι συνέβη, τότε όλα θα διορθώνονταν. Γιατί όλοι τον θεωρούσαν υπέροχο. Όπως ξέρουμε, πράγματι τον θεωρούσαν υπέροχο για πολύ καιρό. 

Και κατά κάποιο τρόπο, αν απλώς του δινόταν η ευκαιρία, αντί να βγαίνουν ανακοινώσεις και να κρύβεται πίσω από «παραπετάσματα καπνού», αν μπορούσε απλά να δείξει ποιος πραγματικά είναι, τότε αυτό θα διόρθωνε την κατάσταση. [Η συνέντευξη] ήταν προφανώς το πρώτο λάθος. Πιθανότατα σκέφτηκε πως μπορούσε να χειριστεί μια γυναίκα καλύτερα από ό,τι άλλους, κάτι που ήταν επίσης τεράστιο λάθος. Έδωσε την αίσθηση μιας διαφορετικής πραγματικότητας που ξαφνικά συγκρούεται με την καθημερινή πραγματικότητα. Υπάρχει αυτή η στιγμή που, αν και δεν είναι η πιο αμφιλεγόμενη, είναι πολύ αποκαλυπτική, όταν η Έμιλι Μέιτλις του λέει, «Είχατε ένα πάρτι». Και εκείνος απαντά, «Πάρτι; Τι; Όχι, δεν είχα πάρτι». Και εκείνη του λέει ξανά, «Όχι, είχατε…». Και τότε εκείνος απαντά, «Ω, όχι, ήταν ένα απλό σαββατοκύριακο για κυνήγι. Ένα απλό σαββατοκύριακο για κυνήγι». 

Σκέφτηκα αμέσως πως αυτός ο άνθρωπος δεν θεωρεί πάρτυ τις συγκεντρώσεις που αποτελούνται από λιγότερο από 50 άτομα. «Ήταν απλώς 20 από εμάς σε ένα σαββατοκύριακο κυνηγιού». Και ο τρόπος που το είπε, ήταν λες και όλοι θα καταλάβαιναν τι εννοούσε, ότι όλοι θα συμφωνούσαν με αυτό. Και εκεί κατάλαβα ότι ήταν σε μπελάδες, γιατί υπήρχε ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα του και την καθημερινότητα των άλλων, καθώς και στο πώς θεωρούσε ότι τον έβλεπαν. Και τότε σκέφτηκα: «Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα».» 

Ποιους αφορά το πρωτόκολλο, η μοναρχία και η οικογένεια της Ελισάβετ; 

«Το μεγαλύτερο γεγονός που επηρεάζει την άποψη για τη μοναρχία είναι πως ελάχιστοι άνθρωποι πια θυμούνται πραγματικά πώς ήταν η ζωή πριν από τη βασίλισσα Ελισάβετ, για να είμαι ειλικρινής. Η χώρα αυτή ζούσε με τη βασίλισσα Ελισάβετ ως Μονάρχη εδώ και τόσο πολύ καιρό. Και ήταν τόσο αγαπητή και σεβαστή, και από ανθρώπους υπέρ της μοναρχίας και από εκείνους κατά της μοναρχίας. Νομίζω ότι όλοι σχεδόν την αποδέχονταν. Θα ήταν δύσκολο να βρεις κάποιον που να είχε κακά λόγια να πει για τη βασίλισσα, πραγματικά. 

Υπήρχαν, ωστόσο, πολλοί που κακολογούσαν τον Πρίγκιπα Κάρολο πριν γίνει βασιλιάς. Έτσι, αυτή η μετάβαση από τη βασίλισσα Ελισάβετ στον βασιλιά Κάρολο νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη αλλαγή στη Μεγάλη Βρετανία. Και νομίζω ότι θα χρειαστεί ακόμη λίγος χρόνος μέχρι να γίνει πιο ξεκάθαρο πώς αυτή η αλλαγή έχει επηρεάσει τη μοναρχία. Νομίζω πως υπάρχει μια κάποια κινητικότητα σε συνδυασμό με τον Άντριου, τα θέματα με τον Χάρι και τη Μέγκαν, καθώς και πολλά άλλα που συμβαίνουν. Πριν χρόνια είχα γυρίσει μια ακόμα ταινία για τη μοναρχία, τη «Βασίλισσα» (The Queen), για μια άλλη μεγάλη αλλαγή στην άποψη για τη μοναρχία (που ήρθε) μετά το θάνατο της Νταϊάνα. Εκείνο και αν ήταν ένα ενδιαφέρον φαινόμενο, καθώς είχε ήδη γίνει μια αλλαγή και η χώρα είχε αλλάξει από αυτό στη συνέχεια. Και ο θάνατος της Νταϊάνα και το πώς αντέδρασε η βασιλική οικογένεια σε αυτόν, έδειξε πόσο πολύ είχε αλλάξει η χώρα και πόσο χρειαζόταν η βασιλική οικογένεια να προσαρμοστεί, κάτι που νομίζω ότι προσπάθησαν να κάνουν. 

Και πιστεύω ότι μια βασιλική οικογένεια που δεν είχε ξεπεράσει τον θάνατο της Νταϊάνα, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα τελευταία έξι, επτά χρόνια τις αλλαγές που ακολούθησαν. Αν κρατούσε τις ίδιες απόψεις δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να αντέξει. Οι αλλαγές που έκαναν (τότε) ως αποτέλεσμα του τι συνέβη με την Νταϊάνα, νομίζω, τους έδωσαν κάπως περισσότερα «εργαλεία» για να αντιμετωπίσουν τα πρόσφατα γεγονότα. Αλλά ακόμα κι έτσι, νομίζω ότι σίγουρα έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο όχι μόνο η βασιλική οικογένεια παρουσιάζεται και αλληλεπιδρά με το έθνος, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το έθνος βλέπει τη βασιλική οικογένεια. Με έναν τρόπο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει όλες τις σχέσεις, όχι μόνο μεταξύ κάποιου είδους διασημότητας, αλλά γενικότερα. Υπάρχουν τόσες πολλές «τεκτονικές πλάκες» που κινούνται, τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και πολιτισμικά, με ποικίλους μάλιστα τρόπους. Και αυτό είναι ένα μέρος της συνολικής εικόνας». 

Η αναπαράσταση της συνέντευξης έγινε σχεδόν σε μια λήψη 

«Η Ρουθ Γουίλσον κι εγώ νιώσαμε πολύ έντονα την ανάγκη ότι έπρεπε να προσπαθήσουμε να κάνουμε την (αναπαράσταση της) συνέντευξης σε μία μόνο λήψη, αντί να την χωρίσουμε σε πλάνα. Έτσι, ο σκηνοθέτης μας, ο Τζούλιαν, είπε: «Ναι, μπορούμε να το κάνουμε αυτό απλά πρέπει να είναι σε τρεις ή τέσσερις λήψεις συνολικά.» 

Η πρώτη λήψη της συνέντευξης που κάναμε ήταν 19 λεπτά. Ήταν σαν να παίζαμε θεατρικό έργο. Κάναμε ολόκληρη τη συνέντευξη από την αρχή μέχρι το τέλος. Όχι όλη τη συνέντευξη, φυσικά, καθώς η (πραγματική) συνέντευξη είναι περίπου μία ώρα, αλλά γυρίσαμε 20 λεπτά συνεχόμενα. Αυτό μας επέτρεψε να έχουμε μια αίσθηση να νοιώθουμε τα ανείπωτα. Δεν θέλαμε μόνο την επιφάνεια της συνέντευξης και τι λέγεται και πώς λέγεται, αλλά ποιος είναι ο αγώνας εξουσίας που εξελίσσεται; Πώς αισθάνονται και οι δύο για την πορεία της συνέντευξης και πώς επηρεάζει αυτό τον τρόπο με τον οποίο απαντούν στην επόμενη ερώτηση; Πώς γίνεται μετάθεση εξουσίας; 

Και το συναρπαστικό ήταν ότι συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε αφιερώσει τόσο χρόνο στην παρακολούθηση της (πρωτότυπης) συνέντευξης, (που η αναπαράσταση μας) έμοιαζε πολύ στο πρωτότυπο. Ταυτόχρονα ένιωθα ότι δεν ξεφεύγαμε από «τη στιγμή», αλληλεπιδρώντας και καταγράφοντας το τί είχε συμβεί. Ήταν φανταστικό· τόσο φανταστικό που σκεφτήκαμε να το ανεβάζαμε ίσως και σε θεατρικό». 

Η παρουσία της Έμιλυ στα γυρίσματα 

«Η Ρουθ δούλεψε πολύ στενά με την Εμίλι καθώς η Εμίλι επιτέλεσε εκτελεστική παραγωγός και σύμβουλος της σειράς. Εμείς πήραμε ολόκληρη την ιστορία βάση της οπτικής της Εμίλι και όλες τις σχετικές πληροφορίες, που προφανώς ήταν απίστευτα χρήσιμες. Η Ρουθ ήταν λίγο ανήσυχη με την παρουσία της Εμίλι όταν την υποδύθηκε στο σετ, αλλά εγώ ήμουν ενθουσιασμένος κάθε φορά που ερχόταν η Εμίλι, γιατί ήταν υπέροχο να μπορώ να της κάνω ερωτήσεις. 

Από τη δική μου μεριά, δεν είχα το πλεονέκτημα να ρωτήσω το πρόσωπο που υποδυόμουν να μου πει το δικό του αφήγημα. Ουδέποτε με είχαν καλέσει στο Παλάτι ο Άντριου και δεν είχαμε συνομιλήσει, έτσι, εγώ κατευθύνθηκα από τις υποθέσεις μου. Όμως η παρουσία και η οπτική της Εμίλι στα πράγματα, οι γνώσεις της για το πώς αισθανόταν και τα αισθήματα της όταν ολοκληρώθηκε η συνέντευξη, ήταν πολύ χρήσιμα. Εκείνη είπε ότι όταν βγήκαν από τη συνέντευξη και μπήκε σε ένα ταξί, προετοιμαζόταν για κάποιον που θα ήταν πολύ πιο επιθετικός και πολύ πιο συγκρατημένος, και ότι πίστευε πως η συνέντευξη θα ήταν πολύ πιο δύσκολη. Τέλος ανέφερε ότι της φάνηκε (σ.σ. ο Πρίγκηπας Άντριου) απλώς παράξενα αθώος και ότι η συνέντευξη ολοκληρώθηκε κατά τη γνώμη της με επιτυχία. 

Αυτό το χάσμα πραγματικότητας είναι εξαιρετικό. Και νομίζω ότι, όταν είπε ότι ήταν ευγνώμον για την ευκαιρία που του έδωσε η Εμίλι να κάνει αυτή τη συνέντευξη, πιστεύω ότι είπε αλήθεια. Ήταν σαν να λέει: «Ευτυχώς που είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω την πλευρά μου και τώρα μπορούμε να βάλουμε μια τελεία σε αυτό». (…)» 

Η διαρροές και η σχέση της Βασιλικής οικογένειας με τα ΜΜΕ 

Εδώ και πολλά, πολλά χρόνια, ο μόνος τρόπος με τον οποίο το κοινό λάμβανε ειδήσεις για τη βασιλική οικογένεια ήταν μέσα από ό,τι τους παρείχαν τα ΜΜΕ. Όπως είπα και πριν, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη διαπραγμάτευση υπήρχε μεταξύ των ΜΜΕ και της βασιλικής οικογένειας. Έτσι, όλα ήταν πολύ σκηνοθετημένα και κυρίως οι δημόσιες εμφανίσεις, όταν οι πολίτες σχηματίζουν ουρές στον δρόμο για να δουν τη βασιλική οικογένεια να περνάει. 

Ήταν κάπως «απαραβίαστοι». Ήταν ψηλά σε ένα βάθρο. Και με δεύτερη σκέψη, δεν ήταν και «τόσο μακριά». Η βασιλική οικογένεια ήταν απλώς αυτοί οι άνθρωποι που εμφανίζονταν σε βάθρα και μας χαιρετούσαν από το μπαλκόνι σε δημόσιες περιστάσεις. Βλέπαμε το χέρι τους να κουνιέται, και μετά υπήρχε η περιστασιακή ομιλία, οπότε όλα γίνονταν από απόσταση. 

Δεν είναι πολύ διαφορετικό από την αντίληψη μας για τις κινηματογραφικούς σταρ παλιάς κοπής. Όλα ήταν πολύ σκηνοθετημένα από τα στούντιο. Φαινόταν σαν θεοί του Ολύμπου και σιγά-σιγά, καθώς η εποχή της τηλεόρασης εξελίχθηκε και ενδυναμώθηκαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οποιοσδήποτε φαινόταν απαραβίαστος και σε βάθρο έχει απλώς κατέβει στη γη. Η πραγματική πρόκληση για αυτούς τους ανθρώπους, είναι να προσαρμόζονται (εύκολα) σε αυτό και να κάνουν καλή διαπραγμάτευση της νέας πληροφορίας, ότι δεν είστε εκεί ψηλά αλλά πίσω από την οθόνη. Τώρα είναι ας πούμε ανάμεσα στους ανθρώπους, και «επιβιώνουν» με τη νέα συνθήκη. Το θέμα είναι αν μπορούν να συνεργαστούν με αυτό. Κάποιοι από τη βασιλική οικογένεια το καταφέρνουν με μεγαλύτερη ευκολία. 

Πιο άνετο είναι για τον Πρίγκιπα Χάρι και τη Μέγκαν Μαρκλ. Προσπαθήσουν να προσαρμοστούν σε αυτό, και μάλλον έχουν βρει τον τρόπο. Άλλη προσέγγιση είναι αυτή του Γουίλιαμ και της Κέιτ. Και νομίζω ότι το καλύτερο παράδειγμα για να αντιμετωπίσεις αυτή την αλλαγή είναι η Πριγκίπισσα Άννα, που επιλέγει απλώς να κρατά αποστάσεις. Την αγαπάμε (…) στη χώρα γιατί τη βλέπουμε λιγότερο. Και αυτό δεν είναι κριτική στην Πριγκίπισσα Άννα (σ.σ. είναι χειρισμός και) νομίζω ότι το κάνει πολύ καλά.